Het dak is klaar!
Keurig in stijl en kan weer generaties mee. 
De oude pannen zijn op het nieuwe, strakke dak gelijmd, er is een nieuwe goot en alles ziet er weer toppie uit. De buitenmuren zijn opnieuw van afwerkcement voorzien en de jongens waren zo aardig ook maar even de schoorsteen van een nieuwe laag te voorzien.
Als dank voor mijn activiteiten richting de buren, zodat die ook mee deden kreeg ik een heerlijke fles Remy Martin (een zeer oude goddelijke cognac).
Op 31 mei kwamen Antoine en Marianne. Antoine ken ik al heel lang, begin zestiger jaren, Marianne ken ik exact vanaf 17 april 1968 (mijn trouwdag). Antoine had de trouwfoto’s gemaakt en Marianne kwam ‘s-avonds op het feest. Antoine is mijn oudste vriend – in dienstjaren – en heeft lange tijd al het lief en leed meegemaakt. Dankzij zijn moeder ben ik in de regio terecht gekomen waar ik nu woon. Zij had met haar man een huis boven op de berg van Fauzan (8 km. van Pépieux) en daar zijn we in 1973 op visite gegaan toen we op een camping in Cap d’Agde stonden en zijn eigenlijk nooit meer weggegaan.
We hebben samen gezellig geluncht op mijn favoriete terras aan het meer. Em je kunt zien dat we als toetje een “Colonel” hebben genuttigd. Een Colonel is citroenijs met (niet te weinig) wodka. 
De oude heer Letschert heeft het daar altijd naar zijn zin en stopt er graag zijn pijpje.
De week volgend op dit bezoek kreeg ik in Carcasonne de scan voor mijn Aorta. Uiteraard werd ik weer straal misselijk van de contrastvloeistof, maar dat schijnt er bij te horen. De radioloog stelde mij al gerust en bij de officiële uitslag later in de week kreeg ik van de cardioloog in Narbonne te horen dat ik “het hart en vaten van den vijftig jarige heb. Ik kan dus gerust 96 worden. Volgend jaar januari opnieuw controle. Ik constateer overigens dat de cardiologie in Frankrijk uitgebreider is dan in Nederland. De tijd die ze voor een patiënt reserveren is een half uur (in Helmond 10 minuten) en een echo of een scan heb ik hier nog nooit (voor hart- en bloedvaten) gehad. Heel opvallend was ook dat mijn Nederlandse pacemaker op de Franse computer alles vertaalde in het Frans.
Al met al voel ik mij fysiek in een prima conditie. Zeker ook omdat ik in verband met gewichtsverlies nu 30 kilo minder hoef mee te slepen.
Inmiddels ben ik weer even in Nederland om wat afspraken na te komen. En natuurlijk wacht ik op een heerlijke (?) Hollandse Nieuwe op mijn bord, of gewoon aan de stal. Want de Hollandse Nieuwe is toch wel uniek voor Nederland. Net als croquet, maar die kan ik zelf nog wel maken, zowel met vlees (kalf) als met garnalen.
Volgende keer meer.
De contente mens!
